Պատմվածքի սկզբում տիրում է մռայլությունը, խավարը. քաղաքակրթությունը կորցրած քաղաքի ավերակները, գարշահոտությունը, ցնցոտիավոր բնակիչները էլ ավելի են մթնեցնում շուրջբոլորը:
Մարդկանց հոգում էլ է նույն ծանր, մռայլ իրավիճակը, ինչ երկրում: Մարդիկ կորցրել են հույսը, հավատը, գեղեցիկը տեսնելու կարողությունը, ապրում են այդ մռայլ իրականություն մեջ առանց զգացումի, ապրումի: Լավ է, որ ոչ բոլորն են այն կարծիքին, որ մի օր կփոխվի ինչ-որ բան` խավարի մեջ լույս կցոլցլա: Որ կհայտնվի մեկը, ով կտեսնի գեղեցիկը, ով կփոխի իրենց կյանքը` վերանորոգելով ջարդուփշուր եղած քաղաքակրթությունը:
Իմ կարծիքով Թոմն այս ստեղծագործության առաջմղիչ, խթանիչ ուժն է, ով իր գտած կենսատու ժպիտի` գեղեցիկի միջոցով, հանում է մեզ այդ մռայլ իրականությունից, տեղափոխելով մի ուրիշ աշխարհ, որտեղ ամեն ինչ այլ է, երկնակամարից կախված լուսին, լուսավոր գիշեր և, ի վերջո` մի բուռ ժպիտ, որում այնքան կյանք կա, ամեն ինչ այնքան իմաստավոր ու գեղեցիկ է դառնում, հավատով ու կյանքով լի: Այստեղ հեղինակն ինձ ստիպեց ապրել այն վախը, որ հանկարծ չկորչի այդ մի բուռ ժպիտը, որը փոխեց պատմվածքի հունը, դուրս բերեց սկբում ապրածդ, զգացածդ մռայլությունից:
Գեղեցիկն ամենուր է…, մեր շուրջը, մեր հոգում… Այն փնտրել, գտնել ու պահպանել է պետք:
Քրիստինե Շահբազյան
Քրիստինե Շահբազյան 