Архив рубрики: Գրական ակումբ

***** Կարծես թե դարձել եմ ես տուն,Բոլորն առաջվանն է կրկին,Նորից դու հին տեղը նստում,Շարժում ես իլիկը մեր հին: Մանում ու հեքիաթ ես ասում,Մանում ես անվերջ ու արագ,Սիրում եմ պարզկա քո լեզուն,Ձեռներըդ մաշված ու բարակ։ Նայում եմ, մինչև որ անզորԳլուխըս ծնկիդ … Читать далее →

Հ. Թումանյան Հատվածներ «Թմկաբերդի առումը»  պոեմից. Էսպես է ասել հընուց էդ մասին Ֆարսի բյուլբյուլը, անմահ Ֆիրդուսին. Ի՛նչը կըհաղթի կյանքում հերոսին, Թե չըլինին Կինն ու գինին: Արևի նման ճակատը պայծառ, Նայում է խըրոխտ, կանգնած ինչպես սար,

Երբ հեռախոսի զանգը հնչեց, ալեհեր տղամարդը, քիչ թե շատ, բայց որոշակիորեն անհարգալից ձևով, հարցրեց երիտասարդ կնոջը, թե արդյոք չէ՞ր վերցնի լսափողը իր փոխարեն։ Կինը լսեց նրա ձայնը, սակայն թվաց, թե այն հեռվից է գալիս ու նայեց դեպի տղամարդը` մի աչքը, … Читать далее →

Մեզ քշեցին մի մեծ ճերմակ դահլիճ, և լույսի առատությունից աչքերս սկսեցին կկոցվել: Քիչ հետո տեսա մի սեղան՝ հետևում քաղաքացիական զգեստով չորս մարդու, որոնք ինչ-որ թղթեր էին նայում: Մյուս բանտարկյալներին խորքում էին հավաքել, և նրանց միանալու համար հարկ եղավ անցնել սրահի … Читать далее →

  Ժպիտը Պատմվածքի սկզբում տիրում է մռայլությունը, խավարը.  քաղաքակրթությունը կորցրած քաղաքի ավերակները, գարշահոտությունը, ցնցոտիավոր բնակիչները էլ ավելի են մթնեցնում շուրջբոլորը: Մարդկանց հոգում  էլ է նույն ծանր, մռայլ իրավիճակը, ինչ երկրում:  Մարդիկ կորցրել են հույսը, հավատը, գեղեցիկը տեսնելու  կարողությունը, ապրում են այդ … Читать далее →

Այս առավոտյան ժամը հինգին, երբ եղյամապատ գյուղերում դեռ կանչում էին աքաղաղները և ոչ մի տեղ կրակ չէր նշմարվում, քաղաքի հրապարակում արդեն հավաքվել էր մի հսկա բազմություն։ Ժամը յոթի մոտերքին շենքերի ավերակների վրա կախված մառախուղի պատառիկները հալվեցին վաղորդյան գունատ լույսի մեջ։ … Читать далее →

 Այն երեխաները, որոնք առաջինը տեսան, թե ինչպես է ծովից ափին մոտենում ինչ-որ մուգ և անբացատրելի բան, մոգոնեցին, թե դա թշնամական նավ է: Հետո, կայմ ու դրոշ չհայտնաբերելով, մտածեցին, որ դա կետաձուկ է: Սակայն երբ ծովը անհայտ առարկան հանեց առափնյա ավազների … Читать далее →